• Graniet
  Deze steensoort wordt onder andere toegepast in Bretagne en het Massif central. Graniet verkleurt niet of nauwelijks. Graniet is ook slechts in geringe mate gevoelig voor invloeden die de verwering zouden versnellen, dit geldt algemeen voor silicaatgesteenten als graniet en porfier. Wanneer de steen is beschadigd is er meestal sprake van mechanische schade.  Graniet bevat een gemiddelde van 3 ppm (40 Bq/kg) uranium en 17 ppm (70 Bq/kg) thorium. Stralingsmetingen aan de oppervlakte van granieten muren kan niveaus geven die men ook aantreft bij de "tailings" (erts-resten) van uranium-winning! Dit kan een aandachtspunt zijn in verband met de bekende radonproblematiek in woningen.

  
  

  Ook graniet verruwt na enkele eeuwen wanneer het wordt blootgesteld aan een extreem klimaat

• Basaltlava
  Deze steensoort vindt men veelal op de hoogvlaktes. Dit gesteente behoort tot de meest weervaste gesteentes. De steen verkleurt ook niet of nauwelijks. Basaltlava is weinig gevoelig voor factoren die de verwering zouden kunnen versnellen. 
• Trachiet
  Trachiet stoot na enkele eeuwen de huid af, waardoor weer een 'gezond' oppervlak te voorschijn komt.
  De steen wordt doorgaans grauwer van kleur.
  Trachiet blijkt soms gevoelig te zijn voor randspanningen. Grote schilfers die rond de voegen van de steen afspringen, zijn daarvan het symptoom.

• Zandsteen
  Zandsteen bestaat doorgaans hoofdzakelijk uit aan elkaar gekitte kwartskorrels. Het patineert over het algemeen donker afhankelijk van soort/ vindplaats.
  Rode zandgesteenten behouden doorgaans op de regenkant beter hun kleur. De donkere laag wordt gevormd door vuil dat zich met bindmiddel uit de steen hecht aan het oppervlak.
  Zandsteen verkleurt rood-rose wanneer het heeft blootgestaan aan hoge temperaturen. Dit komt doordat er een oxidatieproces plaatsvindt, waarbij ijzerverbindingen gevormd worden die de steen een andere kleur geven. Deze verkleuring is onschuldig. Wel kan de steen door de plotse temperatuurwisseling inwendig gescheurd zijn (gespat), wat pas aan het licht komt na langere tijd (bijvoorbeeld door bevriezing van water in deze scheuren).
  
  
• Franse kalksteen
  De witte franse kalkgesteenten bestaan doorgaans hoofdzakelijk uit calciet. De kleur is geelachtig tot bruin-rose.
  Deze gesteenten vormen een donkere korst op de vlakken waar ze niet worden schoongespoeld door regen. Deze korst ontstaat door het uitkristalliseren van gips aan het oppervlak. Het gips is opgelost uit het gesteente (soms ook uit de mortel) en door vocht naar het oppervlak getransporteerd. Tussen de gipskristallen zit vuil uit de lucht ingekapseld, waardoor de korst donker van kleur wordt. Waar de steen schoonspoelt, ontstaat een lichte patina. Bij witte Franse kalkgesteenten, als Savonnières en Brauvilliers, is het contrast tussen de donkere korst en de lichte vlakken het sterkst.
  Het oppervlak verruwt op den duur door oplossing van het bindmiddel. Franse kalksteen neemt over het algemeen gemakkelijk vocht op en geeft het langzaam af. In een omgeving waarin het zijn vocht niet voldoende kan afgeven, raakt het snel in verval. 
  

Door verhitting of grote druk diep in de aardkorst kan uit stollingsgesteente of    afzettingsgesteente een ander type gesteente ontstaan.

• Marmer
  Van deze groep gesteenten zijn de marmers het meest toegepast, maar in Frankrijk is dit een weinig toegepast materiaal binnen de soort bouw die binnen het bestek van deze site valt. in Nederland. Overigens behoort niet iedere marmersoort in de bouw tot de metamorfe gesteenten. De kalkgesteentes, waartoe marmer behoort, heeft meer te lijden van  zure uitstoot (verkeer) aangezien kalkgesteente basisch is.